Ze stappen nu samen de scène op.

Vader en zoon.

Twee clowns op zoek naar hun gelijkenis.

Op zoek naar ieders eigenheid. Wat hen scheidt en wat verbindt.

Het wordt een intense zoektocht naar een zuivere weerspiegeling. Want beiden dragen ze hun eigen masker.

Het masker van een vader dat alle twijfels, verdriet en zelfs de kleinste zwakheid verbergt.

Het masker van een zoon dat nog heel kneedbaar is maar toch al elke kwetsbaarheid van een kind verbergt.

En dat wordt een grappige herkenbare zoektocht. Maar ook meeslepend en ontroerend. Want het staat geschreven in de geschiedenis van de mensheid: “Tussen een vader en een zoon ligt de diepe ravijn van hun gelijkenis.”

‘Sono Io?’ is een poging tot een (her-)ontmoeting tussen vader en zoon. Via hun gedeelde voorliefde voor muziek en spielerei bouwen zij een brug tussen hun gelijkenissen en verschillen.

De vader lijkt vastgeroest in zijn verleden, hopeloos zoekend naar een aloud, maar vergaan gevoel van extase, dat hij enkel met een publiek kon creëren. Een publiek dat reeds zo lang afwezig is, dat hij de scène niet meer hoeft te verlaten, waardoor haar mystiek des te meer als rode draad zijn dagelijks leven kleur geeft.

De zoon zoekt naar de verzoening van zijn twee geliefde werelden: het oude circus dat zijn vader creëerde, en de wereld daarbuiten.

Is een zoon nog steeds een zoon, wanneer hij zich niet meer kan vereenzelvigen met een zo lang in stand gehouden identiteit? ‘Sono Io?’ (‘Ben ik dat?’) is een zoektocht naar hereniging, tussen vader en zoon, tussen speler en publiek, tussen oude glorie en nieuwe kansen.